اگر از علاقه‌مندان و دنبال‌کنندگان تازه ها مربوط دوربین گوشی‌های هوشمند باشید، شاید لغایت کنون کلماتی مشابه Night Mode، Night Sight، Bright Night و همانند این‌ها به گوشتان خورده باشد. این عبارات مربوط به حالت‌های عکسبرداری هستند و همانطور که از نامشان پیداست، برای ثبت عکس ها بهتر در نور زیاد کم و شب‌ها طراحی شده‌اند.
اما واقعاً این «حالت شبانه» چیست و چه کاری اتمام می‌دهد؟ آیا آنگونه که تبلیغ می‌شود، عمل می‌کند و نشانه قابل توجهی می‌گذارد؟ در این مطلب در باره حالت‌های عکسبرداری گوشی‌ها در روشنایی ناچیز صحبت می‌کنیم تا شک و تردیدها برطرف شود.
عکسبرداری در روشنایی مختصر و محدودیت‌های این کار
ثبت تصاویر در روشنایی ناچیز از نخست به شغل دوربین‌ها کاری دشوار و چالشی بود؛ زیرا این دستگاه‌ها مستقیماً با نور شغل می‌کنند. تکنولوژی دوربین‌ها در سال‌های متمادی بسیار پیشرفت کرده است اما بعضی از محدودیت‌ها کماکان در جای خویش ایستاده‌اند.
عبارات مهم:
ISO: به حساسیت پرده‌ی عکاسی به روشنایی اشاره می‌کند. هر چه ایزو بالاتر باشد، پرده یا فیلم به روشنایی حساس‌تر است و سریع‌تر تصویر را نما می‌کند. ضمن اینکه افزایش ایزو مایه ایجاد نویز اغلب نیز می‌شود
Shutter speed: به مدت زمانی که حسگر دوربین روشنایی را گرفتن می‌کند اشاره می‌کند. ناچیز کردن سرعت شاتر می‌تواند روشنی تصویر را اغلب کند. بالا رفتن این مقدار شدنی است تحت تأثیر حرکت سوژه پیمان گرفته و باعث تاری شود.
در مورد حسگر تصویر دوربین، اندازه هم مهم است. هرچه حسگر ارشد باشد می‌تواند سطوح بالاتری از ایزو را با فرآوری نویز دیجیتال کمتر مدیریت کند. ضمناً حساسیت ایزوی بالاتر دربایستن به سرعت شاتر طولانی‌تر را مختصر کند و تصویری با روشنی بالا ثبت کند.
حسگر اغلب گوشی‌های هوشمند در اندازه‌های 1/1.7 اینچ یا 1/2.3 یا اندکی کمتر و اغلب هستند. همانطور که در شکل بالا هم می‌بینید، این اندازه‌ها نسبت به اندازه‌های شدنی در دوربین‌ها، اصلا کبیر نیستند. اما چرا از یک حسگر ارشد در گوشی‌ها استفاده نمی‌شود الی همه چیز بهتر شود؟
مهمترین دشوار در این زمینه این است که اندازه‌ی قطعات یک فاکتور مهم درباره‌ی گوشی‌های هوشمند است و باید فناوری‌های زیادی در یک فضای کوچک و محدود در ساحل هم قرار گیرند. قرار دادن یک حسگر کبیر پشت یک گوشی بسیار سخت است. فلذا سازندگان گوشی‌های هوشمند ناچار می‌شوند عکس ها در روشنایی کم را با وجود این حسگرهای کوچک درمان بخشند، و بهترین مسیر برای این کار، استفاده از نرم‌افزار و پردازش تصویر است.
عملیات پس‌پردازشی در گوشی می‌تواند نوردهی را افزایش دهد، تعادل سفید را تنظیم کند، رنگ‌ها را هم‌تراز کند و ... . همه‌ی این تغییرات در پایان می‌توانند به درمان کیفیت تصویر منجر شوند. به همین علت است که گوگل و سایر تولیدکنندگان در حال کار و جنبش و کمک کردن به کاربران با روش‌هایی همانند «حالت شبانه» یا «دید شبانه»ی گوگل هستند.
حالت شبانه چگونه کار می‌کند؟
درک ریزبین اینکه این بهبودهای نور مختصر چگونه کار می‌کنند چندی دشوار است. اما می‌توان گفت این روش‌ها در مجموع همانند به شیوه معروف HDR کار می‌کنند.
لغت‌های مهم:
HDR: مخفف واژه ها High Dynamic Range به معنی محدوده‌ی پویای بالا است. از این طریق برای متعادل کردن سطوح روشنایی در نقاط مختلف تصویر کاربرد می‌شود. HDR به کمک ثبت چندین تصویر با سطوح نوردهی متفاوت (که معمولاً با تغییر سرعت شاتر سپریدن می‌شود) این کار را انجام می‌دهد. عکس ها پیاپی با یکدیگر ترکیب می‌شوند تا سایه‌ها واضح‌تر شده و سطوح روشن، کم‌نورتر شوند و جزئیات همه چارچوب عکس نمایان‌تر شود.
Bracketing: طریق عمومی برای ثبت یک تصویر در حالت‌ها و تنظیمات گوناگون و سپس ترکیب آن‌ها با به کارگیری نرم افزارهای مخصوص است. این کار برای شرایطی که ثبت یک تصویر کافی نیست مناسب است.
در اصل، حالت شبانه در اندروید (یا هر نام دیگری که تولیدکننده‌ی گوشی شما روی آن گذاشته) از هوش مصنوعی برای تحلیل صحنه‌ای که شما هدف عکسبرداری متعلق به را دارید بهره‌گیری می‌کند. گوشی چندین فاکتور مثل نور، جنبش گوشی و حرکات سوژه‌های آماده در صحنه را برای ثبت تصویر در نظر می‌گیرد. سپس گوشی مجموعه‌ای از عکس ها را در سطوح محتلف نوردهی ثبت کرده و با استفاده از محدوده‌بندی، آن‌ها را در ساحل هم گذاشته و حداکثر جزئیاتی را که اخذ کرده در یک تصویر نهایی در برگزیدن شما پیمان می‌دهد.
البته پشت صحنه، عملیات زیاد زیاد دیگری هم سپریدن می‌پذیرد. گوشی باید ترازمندی سفید، رنگ‌ها و چندین عامل سایر را نیز اندازه‌گیری کند که این کارها معمولاً توسط الگوریتم‌های شگفت و غریبی که اکثر ما از آن راز در نمی‌آوریم اتمام می‌شود.
در این مطلب اغلب در باره پیاده‌سازی این فناوری بدست گوگل گفتگو می‌کنیم. تولیدکنندگان مختلف از روش‌های دیگری کاربرد می‌کنند که تفاوت‌های جزئی با شیوه گوگل دارد اما رویهمرفته فرایند کلی برای کل همانند به هم است.
حالت شبانه چگونه کمک می‌کند؟
اگر می‌خواستیم فقط ایزو را افزایش دهیم، تصویر خیلی تاریک، پر از نویز یا بیش از حد ملایم می‌شد. مگر اینکه یک شات با نوردهی بالا داشته باشید که آن هم نیازمند ثبت تصویر در یک مدت سررسید طولانی‌تر است که در این شرایط، باید در تمام مدت گوشی را در حالتی کاملاً بی‌حرکت نگه دارید (معمولاً با استفاده از یک سه‌پایه). محدوده‌بندیِ دستی هم بیچارگی به ثابت نگه داشتن دوربین دارد.
با به کارگیری حالت شبانه میتوانید هر دو برتری را داشته باشید. میتوانید دوربینِ گوشی را روی دست خود نگه دارید، در چند ثانیه تصویر را ثبت کرده و به نرم‌افزار دستور دهید که بقیه‌ی فرایند را به عهده بگیرد. یک مصرف‌کننده‌ی متوسط به این چهره می‌تواند به به اتفاق داشتن سه‌پایه در مکان‌های مختلف، یادگیری روش‌های پیچیده یا ثبت عکس ها بی‌کیفیت را به فراموشی بسپارد.
جنبه‌های منفی حالت شبانه
هر روشی ممکن است علاوه بر امتیاز، معایبی هم داشته باشد و در حالت شبانه در عکاسی نیز همین طور است. این روش هم جنبه‌های منفی دارد. مهمترین نقطه‌ی منفی در باره حالت شبانه این است که این طریق با سوژه‌های در حال جنبش خوب عمل نمی‌کند. به این علت که حالت شبانه بر پای بست، ثبت چندین تصویر شغل می‌کند، سوژه‌هایی که جنبش می‌کنند شدنی است تار شده یا حتی کاملاً حذف شوند. این حالت با صحنه‌های تغییر ناپذیر بهتر عمل می‌کند.
البته ثبت یک تصویر در حالت شبانه بیشتر از حالت عادی هم طول می‌کشد. زندگی پر از لحظات گذرا و کوتاهی است بنابراین اگر به اندازه‌ی ۳ لغایت ۵ ثانیه فرصت صبر کردن ندارید، بهتر است از این روش عکسبرداری استفاده نکنید. در این شرایط چه بسا به کارگیری حالت خودکار بهتر باشد.
مرجع برای مطالب بیشتر : سایت smartphonephotographytraining